De tuin van Ariel

van Ariel Aymoro is een van de leerlingen in groep zeven van Carlos Medinacelli die met veel enthousiasme meedoet aan het schooltuinprogramma. Ariel is een intelligente jongen van 15 jaar die het goed kan vinden met zijn klasgenoten. Sinds kort heeft hij thuis zijn eigen tuin ingericht. Hij heeft me uitgenodigd om dit succesverhaal te vertellen en zijn tuin te laten zien.
De geschiedenis van Ariel is een typerend verhaal voor veel families hier in de Zona Sur van Cochabamba. Ariel is één van de zes kinderen van Benita Pozo. Mevrouw Pozo heeft een aantal broers die op het kleine terreintje van de familie Pozo wonen in Mizque. Zelf heeft zij zich na op verschillende plaatsen in Santa Cruz, en Carrasco (Chapare) gewoond te hebben in Cochabamba gevestigd waar ze op het huisje van een nicht past die sinds een jaar naar Spanje is vertrokken om daar geld te verdienen. Ze wonen dicht bij de school op een klein stukje grond ongeveer 100 meter van de weg. De peetvader van Ariel is bouwvakker en zijn moeder wast kleren om Ariel en zijn oudere zus Adriana te kunnen onderhouden. Ze verdient rond de 50 eurocent voor het wassen van een dozijn aan kledingstukken. Het huisje waar ze in wonen is een eenvoudige constructie van cement en baksteen, met deur maar zonder ramen. Het huisje heeft alleen electriciteit en is niet aangesloten op de waterleiding en riolering. Sinds kort bevat de waterput weer water omdat Ariel samen met zijn peetvader de geimproviseerde waterput iets dieper uitgegraven hebben.
Om zijn kleine beschermde tuintje te kunnen realiseren heeft Ariel oude pallets die opgestapeld lagen met ijzerdraad aan elkaar gebonden. Het tuintje van 12 vierkante meter is bovendien afgedekt met een doek gemaakt van met de hand aan elkaar genaaide zakken. Dit schaduwnet voorkomt dat op het heetst van de dag de zon de planten teveel uitdroogt.
Pas geleden heeft Ariel zijn eerste spinazie oogst verkocht om zijn moeder te helpen. Momenteel heeft hij koriander, ui, spinazie en quirquina in de tuin staan. Hij probeert ook enkele avocadopitten wortel te laten schieten. Het enige gereedschap dat hij heeft is een kleine pikhouweel. Door gebrek aan financiele middelen heeft hij het beheer van zijn tuin nog niet kunnen optimaliseren.

Het voorbeeld van Ariel laat goed zien dat het schooltuinenprogramma van “Huertos Educativos” verder gaat dan alleen theorie en praktijkles op school. Er zijn genoeg families en leerlingen voor wie een kleine groentetuin echt iets extras kan bieden. Het kan een vorm zijn om vooruit te komen en de persoonlijke situatie te verbeteren. Deze interessante ervaring die Ariel met ons gedeeld heeft heeft ons er in ieder geval van overtuigd dat het zeer de moeite waard is alle kinderen aan het einde van het schooljaar zaden kado te doen zodat ze thuis hun eigen tuin in kunnen richten.

Arnold Brouwer

07-11-2007